Ël parlé d’an ca
Ant ël boom ëd j’agn sessanta
j’hin pensà ij neust genitor
dë parlene an italian
për fé pròpio come ij sior.
J’hin dacc vìa la tàula ëd bosch
ch’l’era vègia e gamolà
për catela pussè bèla,
facia an serie ëd compensà.
E cola vègia chërdensa
ch’l’era pin-a ëd bej ricòrd
l’è lassaghe ël pòst a n’àuta
bianca e frëggia ‘me la mòrt.
Ma scondù antë coj tirèit
tra na lëttra e na mistà
j’hin tracc vìa – a l’è ben gròssa –
ël neust bel parlé d’an ca.
Anca a scòla guaj a dì
na paròla an piemontèis,
e l’è ‘nsì ch’j’hin dësrassalo
ch’j’hin strupane ‘l nòste rèis.
“Il dialetto non è fine”,
al va ben për monge ò tonde,
tucc lavor ch’i foma più,
e i soma butalo sconde.
L’è la lengua che ij neust vegi
j’hin parlà tuta la vita
d’ant la cun-a fin la mòrt
quì ant la nòsta patria pita
J’han giugà, j’han namorasse,
j’han crëssù mate e mataj
j’han rusà, ruscà, arposasse,
j’han sarà ij seuj eugi stràich.
‘dess più anciun l’è bon parlelo
coè i voroma mai pretende
el neust car e bel parlé
a l’è un sòd ch’as po’ più spende.
Trist destin col dël Piemont,
ch’a l’è facc l’Italia unìa:
për la paga a l’è rivaghe
ch’la soa lengua a l’è sparìa
L’è un po’ tard ma domse n’andi
tucc ansema, cireseuj
për salvé la nòsta lengua
‘gh va ch’i s’anviaroma ancheuj
Son sicur, ch’a-gh sarà un nòno,
ch’l’abia a còr ël neust dialet,
e ch’al cerca dë mostreglo
al nëvod, ch’lè un matalet.
‘Gh va parlelo sël lavor
sensa gena an pòsta, an banca,
se quaidun lo capiss not
gh’lo mostroma, coè ch’an manca?
Peui butomse ant la ciarfola
ch’i soma tucc valsesian
Ij neust creus van tucc an Sesia
‘n’ava sola al Pò lontan.
E che ël fium dla nòsta Val
prima dë rivé ant la pian-a
pòssa anco’ sente ël parlé
ëd la soa gent valsesian-a
